«Δε θυμάμαι τη λέξη που θέλω.», «Ξεχνάω.», «Αφήστε με ήσυχο», «Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει η δασκάλα μου.», «Γιατί οι συμμαθητές μου με κοροϊδεύουν;», «Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να κάνω τα μαθήματά μου.», «Δυσκολεύομαι.», «Γιατί δεν μπορώ να οργανωθώ;», «Μα, αφού διάβασα, γιατί δεν έγραψα καλά;». Όλα αυτά αποτελούν σκέψεις των παιδιών με δυσλεξία που τους απομονώνουν και τους γεμίζουν συναισθήματα ματαίωσης και θυμού. Όταν, παράλληλα, η υποστήριξη από τους γονείς και τους δασκάλους δεν είναι επαρκής, τότε τα παιδιά αυτά εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια, κλίνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους, φορτώνονται με συναισθήματα μοναξιάς και κατωτερότητας και σύμφωνα με τον Robert, F. (2005), αποσύρονται στη μυστική τους ζωή. Βιώνουν, καθημερινά, την αποτυχία και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όλα αυτά, λοιπόν, τα συναισθήματα οδηγούν τα παιδιά με δυσλεξία στην κατάθλιψη, στην ντροπή και στον εκνευρισμό ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν το σχολείο. Οι γονείς των παιδιών με δυσλεξία έρχονται συχνά αντιμέτωποι με τα συναισθήματα της ντροπής και της άρνησης. Υπάρχουν, όμως, κάποιοι τρόποι που μπορούν να διώξουν όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τόσο από τους γονείς όσο και τα ίδια τα παιδιά.
1.Είναι σημαντικό ο γονιός να μπει σε πρόγραμμα συμβουλευτικής υποστήριξης, ώστε με την καθοδήγηση του ψυχολόγου να μπορεί να είναι σε θέση να κατανοεί τις συναισθηματικές, συμπεριφορικές και μαθησιακές δυσκολίες του παιδιού, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει με τη σειρά του το ίδιο το παιδί.
1.Ο γονιός χρειάζεται να μάθει όσα περισσότερα μπορεί γύρω από το θέμα της δυσλεξίας και να εφαρμόσει όσο καλύτερα μπορεί τις δημιουργικές λύσεις που του προτείνονται.
2. Ο γονιός μαζί με το παιδί του μπορούν να μπουν σε κάποια ομάδα υποστήριξης με άλλα δυσλεκτικά παιδιά και τους γονείς τους. Το να συναναστρέφονται με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κοινές καταστάσεις, μπορεί να τους ανακουφίσει.
3. Ο γονιός θα πρέπει να δείξει κατανόηση στο πρόβλημα του παιδιού του και να του παρέχει μια συνεχόμενη στήριξη και πολλή αγάπη.
4. Ο γονιός μπορεί να αφιερώνει μια με δύο ώρες την εβδομάδα, όπου το παιδί θα μπορεί να μιλάει για τον εαυτό του και για όλα αυτά που αισθάνεται.
5. Ο γονιός, με τη βοήθεια του δασκάλου μπορούν να ζητήσουν από το παιδί να γράψει σε δύο στήλες σε ποια σχολικά μαθήματα και σε ποιες εξωσχολικές δραστηριότητες πιστεύει πως είναι καλός και σε ποια σχολικά μαθήματα και σε ποιες εξωσχολικές δραστηριότητες πιστεύει πως δεν είναι καλός. Με αυτόν τον τρόπο βοηθούν το παιδί να δει από μόνο του τις δυνατότητές του και τις αδυναμίες του.
6. Ο γονιός μπορεί να επαινεί και να επιβραβεύει την κάθε προσπάθεια του παιδιού και να του δίνει αυτονομία να καλλιεργήσει ελεύθερα τα ενδιαφέροντά του.
7. Επειδή η λήψη αποφάσεων μπορεί να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του παιδιού, ο γονιός μπορεί να του δίνει ευκαιρίες να εκφράζει την άποψή του και να έχει τη δυνατότητα επιλογής.
8. Ο γονιός μπορεί να δίνει ευθύνες στο παιδί του, όπως π.χ.) να πηγαίνει το σκύλο βόλτα. Με αυτόν τον τρόπο, ο γονιός βοηθάει το παιδί να νιώθει σημαντικό γιατί και εκείνο από τη μεριά του αισθάνεται πως συνεισφέρει.
9. Ο γονιός μπορεί να προτρέψει το παιδί του να χρησιμοποιεί θετικά σχόλια σε ό,τι κάνει. Τα θετικά σχόλια μπορούν να του ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή του.
10. Ο γονιός μπορεί μαζί με το παιδί να διαβάζουν βιβλία, όπου ο ήρωας, αν και αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες, στο τέλος τα καταφέρνει. Το παιδί, τις περισσότερες φορές, συμπάσχει με τον ήρωα και του δίνονται αρκετές ιδέες για το πως μπορεί και εκείνο να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.
Η συναισθηματική και πρακτική υποστήριξη, η αποδοχή και η απέραντη αγάπη είναι τα καλύτερα δώρα που μπορούν να κάνουν οι γονείς στο δυσλεκτικό παιδί τους. Με τις παραπάνω τεχνικές, οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά το παιδί, να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή του και να ελαχιστοποιήσουν όλα τα αρνητικά του συναισθήματα. Η μόνιμη επιβεβαίωση, ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους γονείς μπορούν να βοηθήσουν θετικά στο να αντιμετωπίσει το παιδί όλες τις προκλήσεις της ζωής. Ας το βοηθήσουμε!

Βιβλιογραφία:
1.Robert Frank and Kathryn E. Livingston (2005). Η μυστική ζωή του δυσλεκτικού παιδιού’, , Εκδόσεις ‘Θυμάρι’.
2.Cynthia M. Stowe (2000). How to Reach and Teach Children and Teens with Dyslexia’, Published by Jossey-Bass
3.Bull L. (2003). The use of support groups by parents of children with dyslexia. Early Child Development and Care, 173(2–3), 341–347.

Ιωάννα Δημητριάδου
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Εξειδίκευση στη Δυσλεξία και στις Μαθησιακές Διαταραχές, PgD
Συμβουλευτική Υποστήριξη Γονέων
Συγγραφέας στο Upbility Publications
Μέλος στο British Psychological Society, GMBPsS, GBC